فکر و مواد غذایی! (در نقد هوس بازی در خواندن)

در سال‌های اخیر با موجی از ژست‌های روشنفکری روبرو هستیم که آشنایان هر کسی رو هم شامل شده است.

با توجیهاتی بیان می‌کنند که باید در خواندن هوس باز باشی و هر کتاب و هر اندیشه را مطالعه کنی!!!

در پاسخ به این دوستان عرض میکنم؛

• قبول دارید مواد غذایی گاهی اوقات آلوده و مسموم هستند و گاهی اوقات سالم؟! یا خیر؟!
• به همین ترتیب آیا قبول دارید که فکر و کتاب هم گاهی اوقات سمی هست و گاهی اوقات سالم؟! یا خیر؟!

 

این یک امر عقلایی هست که اندیشه هم مانند غذا، تقسیم میشود به سالم و غیر سالم.

همانجور که افلاطون هم این بحث را دارد که مراقبتی که به نسبت فکر و کتاب می‌کنیم باید به نسبت غذا بیشتر باشد چون غذای مسموم رو خیلی وقت‌ها انسان متوجه میشود که مسموم است و با یک شست و شو معده و اقدام پزشکی مرتفع می‌شود اما فکر و اندیشه مسموم ممکن است زندگی یک فردی را تباه کند و هیچ وقت هم متوجه نشه که مسموم است!

 

 

این ژست های روشنفکری هم که همه افکار و اندیشه ها را ببین و در همه چیز هوس باز باش، اگر همراه با یک معیار نباشد قطعا انسان به یک شکاکیت و نسبیت گرایی می افتد

نتیجه نسبیت گرایی و شکاکیت هم سردرگمی است، پوچی هست؛ یعنی نمیدانم چی درست هست و چی غلط! حتی همین حرف‌ِ معروف هوس بازی در کتاب و مویداتی که از افراد نقل قول می‌شود، ممکن است غلط باشد یا درست.

 

از این رو ما کتاب نمیخوانیم که سردرگم تر بشیم...

کتاب نمیخوانیم که گیج تر بشیم...

کتاب میخونیم که به حقیقت نزدیک تر بشیم.

بنابراین این ژست های خاص، کمکی به انسان نمیکند! بلکه در واقع سردرگم کردنِ انسانی است که طالب حقیقت است.

 

اگر معیار در کار باشد،

انسان بر اساس آن معیار میفهمد که کدام کتاب ها، مثل غذای سالم میماند و کدام کتاب ها مثل غذای فاسد.

 

نکته پایانی

هر کسی صلاحیت نقادی را ندارد!

کسی مخالف نقد کردن نیست، اما مراتب زندگی افراد متفاوت است؛

افرادی امکان نقد دارند که مطالب را بدون هیجان مطالعه کنند؛

نه هیجان در پذیرش داشته باشند نه هیجان در رد {تا به فهم برسند و سپس بتوانند نقد کنند}